Μια σημαντική ανακοίνωση εξέδωσε η Ένωση Γονέων Δήμου Καλαμάτας κατά τη γενική συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Δευτέρα, με συμμετοχή εκπροσώπων από 24 σχολεία της πόλης και πολλών γονέων να δίνουν το παρόν με ενεργή συμμετοχή.
Αποφασίστηκε η δημιουργία ειδικής επιτροπής εντός του Διοικητικού Συμβουλίου, η οποία θα επικεντρωθεί αποκλειστικά στην υλοποίηση δράσεων για την αντιμετώπιση της βίας στη σχολική κοινότητα.
Επιπλέον, αποφασίστηκε ότι το κεντρικό θέμα του προσεχούς Φεστιβάλ της Ένωσης θα είναι η αντίσταση κατά της βίας.
Σημειώνεται: “Ανοίγουμε ξανά τη συζήτηση και τον προβληματισμό, για το θέμα της ενδοσχολικής βίας και των φαινομένων εκφοβισμού, στον οποίο μπορούν να συμβάλουν με θετικό τρόπο όσοι έχουν πραγματική αγωνία για το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιάς, των παιδιών μας”.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης συμμετείχαν εκπρόσωποι από 24 σχολεία της πόλης μας και πλήθος γονέων που προβληματίζονται για το θέμα. Ακολουθεί η απόφασής που περιγράφει το σκεπτικό αλλά και τα μέτρα που θα ακολουθήσουν.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται αρκετή συζήτηση και υπάρχει προβληματισμός γύρω από το ζήτημα της ενδοσχολικής βίας και των φαινομένων εκφοβισμού μέσα στο σχολείο και όχι μόνο. Το ζήτημα αυτό πλέον αγγίζει και την πόλη μας και έρχεται συνεχώς στο προσκήνιο εξαιτίας των όλο και αυξανόμενων περιστατικών.
Πολλοί γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές προβληματίζονται, ανησυχούν, ψάχνουν απαντήσεις, απαιτούν έγκαιρη και ολοκληρωμένη ενημέρωση γύρω από το ζήτημα.
Εύλογα δημιουργούνται μια σειρά ερωτήματα γύρω από το ζήτημα του «σχολικού εκφοβισμού» ή του περιβόητου «μπούλινγκ».
▪ Υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στα σχολεία σήμερα και ποιο είναι αυτό;
▪ Η επιθετικότητα που εκδηλώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι στη συμπεριφορά τους
είναι καινούριο φαινόμενο;
▪ Αυτές οι συμπεριφορές, που πολλαπλασιάζονται, έχουν καθαρά ενδοσχολικές αιτίες;
Η σημερινή πρωτοβουλία, όπως και άλλες που έχουν παρθεί το προηγούμενο διάστημα από την Ένωση Γονέων αλλά και από συλλόγους γονέων αποτελούν συμβολή στο να αναδειχθούν πλευρές και προεκτάσεις.
Δεν επιδιώκουμε να δώσουμε τελικά και ολοκληρωμένα συμπεράσματα ούτε να κλείσουμε σήμερα τη συζήτηση.
Το αντίθετο. Ανοίγουμε ξανά τη συζήτηση και τον προβληματισμό, στον οποίο μπορούν να συμβάλουν με θετικό τρόπο επιστήμονες και εκπαιδευτικοί, οι σύλλογοι γονέων, όλοι όσοι έχουν πραγματική αγωνία για το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιάς, των παιδιών μας.
Οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι γονείς γνωρίζουμε ότι τα παιδιά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, στην προσπάθεια να κοινωνικοποιηθούν, να βρουν το ρόλο τους στην ομάδα, έρχονται σε κόντρες, συγκρούσεις και διαμάχες. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των περιστατικών λύνεται από τους ίδιους τους εμπλεκομένους με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών και των γονιών.
Η καθημερινότητα μέσα στα σχολεία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Όλοι μας ως παιδιά έχουμε μαλώσει, έχουμε τσακωθεί με τους φίλους και τους συμμαθητές μας, έχουμε πει μια κουβέντα παραπάνω, έχουμε πειράξει κάποιο συμμαθητή και οι ίδιοι έχουμε δεχτεί αντίστοιχα πειράγματα, έχουμε θυμώσει με κάποιο συμμαθητή μας και στο επόμενο διάλειμμα πάλι παίζαμε μαζί.
Από αυτήν την παραδοχή δεν προκύπτει βέβαια το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Έχει βάση αυτό που εντοπίζουν πολλοί εκπαιδευτικοί και γονείς για αύξηση της επιθετικότητας των παιδιών ή περιστατικά συγκρούσεων μεταξύ των μαθητών.
Ποιες όμως είναι οι αιτίες του προβλήματος !!!
Είναι άραγε μονό το κακό οικογενειακό περιβάλλον; ο κακός εκπαιδευτικός; η φύση και το DNA του ανθρώπου; η ατομική ευθύνη μιας “κακής” μητέρας ή ενός “κακού” πατέρα;
Θα ήταν εύκολο να ρίξουμε ευθύνες σε γονείς που χάνουν τον έλεγχο. Αναρωτηθήκαμε άραγε πόσοι γονείς αναγκάζονται να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τα βγάλουν πέρα σε δύο και τρεις δουλειές. Πόσος ελεύθερος χρόνος μένει και σε εμάς για να τον αφιερώσουμε στα παιδία μας, αν μπορούν όλοι μας να βοηθήσουμε τα παιδιά μας πληρώνοντας τα φροντιστήρια και τις δεκάδες υποχρεώσεις. Αν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές.
Κατά την γνώμη μας οι αιτίες του προβλήματος πρέπει να αναζητηθούν μέσα στην κοινωνία και όχι μόνο στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού ή μια σχολικής αίθουσας.
Τόσο το παιδί, όσο και το περιβάλλον του (γονείς, εκπαιδευτικοί, φίλοι, κ.α.) ζουν και υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και σε αλληλεπίδραση μ’ αυτήν. Η κοινωνία δεν είναι απλά ένα άθροισμα ξεχωριστών ατόμων.
Στο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε, διαπιστώνουμε όλο και περισσότερα περιστατικά ΒΙΑΣ : – στον αθλητισμό – στην οικογένεια – μεταξύ των ζευγαριών (βλέπε γυναικοκτονίες) – στα Μ.Μ.Ε. – στο διαδίκτυο – στους ανθρώπους με αναπηρίες – μεταξύ κρατών (βλέπε πολέμους) – αύξηση του ρατσισμού – η αύξηση της φτώχειας – η αύξηση των εξαρτήσεων – η βία προς τα ζώα – σεξουαλική – θρησκευτική – πολιτική – οικονομική – στους χώρους εργασίας – στην ψυχαγωγία και στις τέχνες – στην γνώση και την μόρφωση – στην υγεία – κ.α.
Επιπλέον αυτό που ακούει συνήθως, σχεδόν από παντού, ο κάθε μαθητής – νέος άνθρωπος, είναι ότι πρέπει «να κοιτάει την πάρτη του», να βρει έναν τρόπο να βολευτεί ο ίδιος και να μη νοιάζεται για το τι κάνουν οι άλλοι.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τα σχολεία μας και οι μαθητές μας δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα και να αποτελούσαν μια ¨νησίδα¨ διαφορετικότητας.
Έτσι και αλλιώς κανέναν από εμάς δεν μας απασχολεί η ασφάλεια των παιδιών μας μόνο μέσα στο χώρο του σχολείου, αλλά και η ασφάλεια τους στους υπόλοιπους χώρους που δραστηριοποιούνται και διασκεδάζουν.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε όλοι μας πως δυστυχώς δεν υπάρχει ένα Manual για να αλλάξουμε τα πράγματα. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όμως σήμερα οι γονείς μέσα από τους συλλόγους γονέων;
Πιστεύει ειλικρινά κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της βίας με παρεμβάσεις εισαγγελέων, ή «περιπολίες» καθηγητών – δασκάλων σε ρόλο αστυνομικού στα διαλείμματα, ή με την τοποθέτηση καμερών ή με την παρουσία της αστυνομίας σε χώρους έξω από τα σχολεία;
Κατά την γνώμη μας πολύ σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της ΒΙΑ σε μια κοινωνία, παίζει το σχολείο. Το τι παιδεία προσφέρεται στα παιδία μας. Τι συμβαίνει όμως σήμερα στα σχολεία μας; Δεν αποτελεί άραγε μορφή βίας προς τους μαθητές:
- η δυνατότητα ενός παιδιού να μπορεί να πάει ή όχι σε φροντιστήρια.
- οι συνεχείς εξετάσεις.
- η εγκατάλειψη του αθλητισμού ή των τεχνών για να προετοιμαστεί για τις πανελλήνιες.
- η έλλειψη χρόνου να βγει με τους φίλους του, να πάει μια εκδρομή, να ερωτευτεί.
- τα εγκαταλειμμένα κτήρια.
- η έκρηξη του λέβητα.
- η ανυπαρξία των απαραίτητων μέτρων υγιεινής και ασφάλειας.
- η έλλειψη προσβασιμότητας σε μαθητές με αναπηρία.
- η έλλειψη εκπαιδευτικών.
- οι τάξεις των 27 μαθητών.
- η κατηγοριοποίηση των σχολείων.
- η έλλειψη νοσηλεύτριας ή παράλληλης στήριξης.
Δυστυχώς το σχολείο σήμερα είναι τελείως ¨αποκρουστικό¨ για τα παιδιά μας. Έχει μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο εξεταστικό κέντρο, άκρως ανταγωνιστικό, όπου αντί για την κριτική σκέψη επιτάσσει την παπαγαλία και την αποστήθιση, αντί για την γνώση επιτάσσει τις δεξιότητες, αντί να μορφώνει εξοντώνει. Συνεχώς υποβαθμίζονται οι κοινωνικές επιστήμες, εξαφανίζονται τα καλλιτεχνικά μαθήματα και οι αθλητικές δραστηριότητες.
Ο αγώνας των συλλόγων γονέων για ένα καλύτερο σχολείο είναι προσπάθειά μας για μια καλύτερη παιδεία και άρα μια καλύτερη κοινωνία.
Για αυτό πολύ σημαντικό είναι η δράσεις των συλλόγων γονέων:
- να αναδεικνύουν τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα.
- να παλεύουν να αλλάξει ο ρόλος και το περιεχόμενο του σχολείου.
- να απαιτούν ασφαλή και σύγχρονα σχολεία.
- να αναδεικνύουν την αλληλεγγύη τους, σε οικογένειες και ανθρώπους με προβλήματα.
- να κάνουν δράσεις που να αναδεικνύουν τον πολιτισμό κόντρα στην σημερινή υποκουλτούρα.
- να αναδείξουν την ανάγκη για ύπαρξη μόνιμων ψυχολόγων στα σχολεία.
Η συμμετοχή όλων μας στους συλλόγους αποτελεί και ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας. Να βλέπουν έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, το νοιάξιμο μας, το ενδιαφέρον μας, την συμμετοχή μας, κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη που λέει «μη νοιάζεσαι για το τι κάνουν οι άλλοι».
Για εμάς κομβικής σημασίας είναι η συνεχής δραστηριοποίηση ενός συλλόγου μέσα στο ίδιο το σχολείο, όπου εκεί ζουν και δρουν καθημερινά οι μαθητές μας. Αυτές οι μικρές δράσεις που κάνει κάθε σύλλογος σε όλη την διάρκεια του χρόνου είναι αυτές που μπορούν να επηρεάσουν κάποια πράγματα. Οι σχολές γονέων, η συγκέντρωση τροφίμων ή χρημάτων, η αλληλεγγύη που θα πρέπει να δείχνει σε οικογένειες με σοβαρά προβλήματα, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι εκδρομές, το μάζεμα υπογραφών για κάποιο πρόβλημα, κ.α. είναι κάποιες από τις δράσεις που θα πρέπει οι σύλλογοι γονέων να διοργανώνουν και να επιδιώκουν την συμμετοχή περισσοτέρων γονέων και σε συνεργασία πάντοτε με τους εκπαιδευτικούς.
Το θέμα που συζητάμε σήμερα, μας είχε απασχολήσεις και πέρυσι τέτοια εποχή περίπου, αλλά και τον περασμένο Νοέμβριο, και όπως είπαμε και στην αρχή της τοποθέτησης μας δεν επιδιώκουμε να το κλείσουμε σήμερα. Έτσι, δεν θα μπορούσε να μας αφήσει αδιάφορους και προσπαθούμε όλες οι δράσεις μας που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα ή και κανονίζουμε για το μέλλον να έχουν ως κύριο θέμα τους την αντιμετώπιση των φαινομένων της Βίας, χωρίς βέβαια να μην αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και τις καθυστερήσεις μας.
Σαν Ένωση Γονέων, ¨ακούμε¨ την αγωνία των συλλόγων και χαιρόμαστε για την πρωτοβουλία τους, που αναδεικνύει την ανάγκη μεγαλύτερης συλλογικής δράσης. Κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης ακούστηκε μεγάλος όγκος προτάσεων και δράσεων που στη συντριπτική τους πλειοψηφία υιοθετήθηκαν από το σώμα των εκπροσώπων.
Δράσεις που θα πρέπει να τις κάνουμε με τέτοιο τρόπο όπου θα πρέπει να επιδιώκουμε και την συμμετοχή και των μαθητών. Πιο συγκεκριμένα
Αποφασίζουμε:
*Κοινοποίηση του ψηφίσματός μας στους γονείς, ώστε να ενημερωθούν όσο δυνατόν περισσότεροι γίνεται.
*Συγκρότηση ειδικής επιτροπής στα πλαίσια του ΔΣ και με βάση το σκεπτικό της ΓΣ που θα αποτελείται από εκπροσώπους διαφόρων σχολείων και θα οργανώσει κάποιες από τις πολυπληθείς και ουσιαστικές δράσεις που προτάθηκαν.
*Το βασικό θέμα και οι δράσεις του Φεστιβάλ της Ένωσης θα είναι αφιερωμένα στη δράση μας ενάντια στη βία.».
0 comments