Από την Άννα Φραγκουδάκη
Κυριαρχεί η απειλή καταστροφών προς όλες τις πλευρές, ένα μαύρο σκοτάδι που αρχίζει από τον παλαιστινιακό πληθυσμό της περιοχής και πάει έως την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους.
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας, την επομένη της 7ης Οκτωβρίου 2023, εκπρόσωποι της κυβέρνησης του Ισραήλ κατήγγειλαν με αγανάκτηση τη Νοτιοαφρικανική Ένωση ότι έγινε το πιο ακραία ρατσιστικό κράτος στον κόσμο. Η καταγγελία αφορούσε προσφυγή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης που ενέκρινε το Νοτιοαφρικανικό Κοινοβούλιο για την έκδοση εντάλματος σύλληψης ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου ως υπεύθυνος για γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα. Η προσφυγή εγκρίθηκε με ισχυρή πλειοψηφία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (περίπου τα τρία πέμπτα του συνόλου των 350 βουλευτών), ενώ ο πρόεδρος της νοτιοαφρικανικής κυβέρνησης και πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, Σίριλ Ραμαφόζα, ονόμασε «έγκλημα πολέμου» την «παράνομη χρήση βίας» από το Ισραήλ κατά αμάχων και ισοδύναμο με «γενοκτονία» τον αποκλεισμό του «πληθυσμού της Γάζας από τρόφιμα, φάρμακα, πόσιμο νερό και καύσιμα».
Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, που άρχισε η επίθεση ένοπλων Παλαιστινίων υπό την ηγεσία της Χαμάς σε ισραηλινά εδάφη, και την επομένη η αντεπίθεση με συνεχείς βομβαρδισμούς από την ισραηλινή αεροπορία και αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας, πολλαπλασιάζονται σχεδόν καθημερινά οι φωνές που καταγγέλλουν το Ισραήλ· πλέον πολλές φτωχές και «νότιες» περιοχές του κόσμου αδιαφορούν πλήρως για τα θύματα στα κιμπούτς και την αναγνώριση των τρομοκρατών ως των εκδικητών που αποκαθιστούν τη δικαιοσύνη.
Η προσφυγή εγκρίθηκε με ισχυρή πλειοψηφία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (περίπου τα τρία πέμπτα του συνόλου των 350 βουλευτών), ενώ ο πρόεδρος της νοτιοαφρικανικής κυβέρνησης και πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου.
Με άλλα λόγια, βρίσκεται σε αδιέξοδο το παρόν και το μέλλον όλων των συμβαλλομένων. Κυριαρχεί η απειλή καταστροφών προς όλες τις πλευρές, ένα μαύρο σκοτάδι που αρχίζει από τον παλαιστινιακό πληθυσμό της περιοχής και πάει έως την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους. Πρόκειται για ένα βάραθρο που χάσκει μεταξύ αλληλένδετων καταστροφών και της όλο και πιο ισχνής πιθανότητας πια να γίνουν κάποτε και από τις δύο πλευρές οι «οδυνηροί συμβιβασμοί, οι αναγκαίοι» για να ξαναβρεθεί στον σημερινό λαβύρινθο ο μίτος του διαλόγου «περί συνύπαρξης δύο κρατών».
Από τις 7 Οκτωβρίου 2023 κυριαρχεί στο Ισραήλ και τη Γάζα η διπλή, δηλαδή και από τις δύο πλευρές, άρνηση του όποιου συμβιβασμού με τον «άλλης φυλής» «εχθρό» στα εδάφη των «δικών μας» αρχαίων προγόνων. Αυτή η στάση σημαίνει επιβίωση που στηρίζεται στην εξαφάνιση του άλλου, «είτε εμείς, είτε οι άλλοι». Όμως, υπάρχει η ιστορία του Ολοκαυτώματος, η σφαγή των Εβραίων από τους ναζιστές, που έχει δείξει ότι η εξαφάνιση ενός λαού από το πρόσωπο της γης είναι αδύνατο να επιτευχθεί. Πρόκειται για ακραία δολοφονική πολιτική της οποίας ο «τελικός» «στόχος» (οι ναζί την είχαν ονομάσει «τελική λύση») είναι ιστορικά σίγουρο ότι θα αποτύχει.
Όσο κυριαρχεί η φανατική εκδοχή της επιβίωσης διά την εξαφάνισης του άλλου, επικρατεί η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε ανώτερες και κατώτερες ομάδες βάσει του χρώματος του δέρματος και του DNA. Δηλαδή κυριαρχεί στο Ισραήλ και στα παλαιστινιακά εδάφη ο βαθιά εσωτερικευμένος ρατσισμός της αποικιοκρατικής ιεραρχίας φυλών και χρωμάτων που έχει αφήσει έντονο στίγμα, κάνοντας την παρουσία του λευκού ανθρώπου ανεπιθύμητη, όπως διέβλεψε η Ναντίν Γκόρντιμερ με σχεδόν προφητική ευαισθησία που, μεταξύ άλλων, της αναγνωρίζουν ο Έντουαρντ Σαΐντ και ο Πολ Γκιλρόι. Η «αντάρτισσα της φαντασίας» με το πολυβραβευμένο λογοτεχνικό έργο και το ακτιβιστικό έργο ενάντια στον «διαχωρισμό των φυλών» αναρωτήθηκε «πού χωράνε οι λευκοί στην αυριανή Νέα Αφρική;», για να απαντήσει η ίδια «πουθενά», γιατί ακόμα και οι πιο εκδυτικισμένοι Αφρικανοί κλίνουν προς τη «συναισθηματική ιδέα» του να υπάρξουν τουλάχιστον μία ή δύο γενιές που δεν θα βιώσουν τον οδυνηρό αποκλεισμό λόγω χρώματος, παρά τις ικανότητες και την ανωτερότητά τους· να ζήσουν για μια ή δυο γενιές με τους λευκούς και τις λοιπές μειονότητες στο περιθώριο, μακριά από τα αστικά κέντρα, τις θέσεις εξουσίας, τα πανεπιστήμια, τις τέχνες… Δηλαδή ο ρατσισμός της αποικιοκρατίας θριαμβεύει έχοντας αντιστρέψει την αξιολόγηση: από λευκός έχει γίνει μαύρος.
Εντυπωσιακή λεπτομέρεια, που ίσως επιτρέπει το ερμηνευτικό άλμα της αναφοράς στην Γκόρντιμερ: αυτή η σκέψη διατυπώνεται σε εποχή σκληρού απαρτχάιντ, πολλά χρόνια πριν από την καθεστωτική αλλαγή που έφερε το 1994 τον Νέλσον Μαντέλα στην προεδρία.
«Εμείς», έγραφε, εννοώντας όσους και όσες της γενιάς της «ανήκουμε στην Αφρική γνωρίζαμε από την αρχή ότι δεν επρόκειτο να γίνουμε αποδεκτοί στη Νέα Αφρική, όπως δεν καταφέραμε να γίνουμε στην παλιά (…) Αν ποτέ μας αποδεχτούν, θα είναι μετά από γενιές ζηλότυπης ανεξαρτησίας», όπου ο μαύρος ρατσισμός θα κυριαρχεί πάνω στον λευκό.
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: bianca/ LIFO
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
0 comments