Αλέξης Χαρίτσης: «Την ώρα της κηδείας άκουγα Σαββόπουλο – το θεώρησα πιο τίμιο»

Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, εξήγησε μέσω ανάρτησής του στο Facebook τους λόγους για τους οποίους επέλεξε να μην παραστεί στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, δηλώνοντας πως προτίμησε να τον αποχαιρετήσει «με τον δικό του τρόπο».

«Πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη και το μισό υπουργικό συμβούλιο»

«Χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», έγραψε ο κ. Χαρίτσης, αναφερόμενος στον σπουδαίο τραγουδοποιό.

Όπως σημείωσε, θεώρησε πιο τίμια τη στάση αυτή από το να βρεθεί στη Μητρόπολη Αθηνών «δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον “φίλο του τον Νιόνιο”».

Η ανάρτηση εντάσσεται στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας πολιτικής ανασκόπησης που δημοσιεύει ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς.

«Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω»

Ο Αλέξης Χαρίτσης αναφέρθηκε και στην κριτική που ασκήθηκε για την απουσία τόσο του ίδιου όσο και άλλων ηγετών της Αριστεράς από την κηδεία του Σαββόπουλου:

«Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος. Αλλά σταθερά συγκινημένος», έγραψε χαρακτηριστικά.

«Μεγάλος, αντιφατικός, αλλά πάντα συγκινητικός»

Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς χαρακτήρισε τον Διονύση Σαββόπουλο «μεγάλο και αντιφατικό καλλιτέχνη», σημειώνοντας ότι τις τελευταίες ημέρες ξαναάκουσε τους δίσκους του.

«Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρ’ όλη τη μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια», τόνισε, προσθέτοντας ότι «τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας».

Αναλυτικά ο κ. Χαρίτσης έγραψε για τον Διονύση Σαββόπουλο

Ωδή στον μεγάλο αντιφατικό

Τις τελευταίες μέρες «έλιωσα» τους δίσκους του Σαββόπουλου. Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρόλη την μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια.

Και τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας, γιατί
Γεννηθήκαμε με την «Συννεφούλα».

Μεγαλώσαμε με «Μη μιλάς άλλο γι’ Αγάπη» και «Καραγκιόζη».

Μάθαμε μουσικά γράμματα με τον «Μπάλο» και «Το Περιβόλι του Τρελού».

Προσεγγίσαμε το σύμπαν του Ντίλαν και το ροκ συνολικά μέσα από τον «Άγγελο Εξάγγελο» και τον «Παλιάτσο και τον Ληστή».

Συγκινούμασταν όταν βλέπαμε τον πατέρα να δακρύζει κάθε φορά που άκουγε «του ‘60 τους εκδρομείς».

Χορέψαμε μεθυσμένοι το «ροκ ζεϊμπέκικο» της Μπέλου.

Πολιτικοποιηθήκαμε με την «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και το «Κιλελέρ».

Γι’ αυτό, χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον «φίλο του τον Νιόνιο».

Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος. Αλλά σταθερά συγκινημένος.