Διθύραμβος Τσίπρα για Προκόπη Παυλόπουλο: Ο «νουνεχής υπουργός Δημόσιας Τάξης» και η φλεγόμενη Αθήνα του 2008

Πώς περιγράφει ο Τσίπρας τα γεγονότα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αλλά και τη σχέση του με τον Προκόπη Παυλόπουλο που ήταν τέτοια ώστε έφτασε χρόνια αργότερα να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Όπως τονίζει στην «Ιθάκη» του ο Αλέξης Τσίπρας, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τα πρωτοφανή επεισόδια που ακολούθησαν το τραγικό γεγονός το Δεκέμβριο του 2008, λειτούργησαν καθοριστικά για την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ εφεξής.

Εκτός των άλλων, δε, μέσα από τις φλόγες των οδοφραγμάτων στο κέντρο της πρωτεύουσας και τις κατηγορίες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποδαυλίζει το μπάχαλο, ο Αλέξης Τσίπρας διέκρινε στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου, μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας, έναν εξέχοντα πολιτικό άνδρα. Με τον οποίον, όπως αποκαλύπτει ο Τσίπρας, βρισκόταν σε καθημερινή επαφή ενόσω η Αθήνα καιγόταν.

Τα σχετικά αποσπάσματα από την «Ιθάκη»:

Όσο περνούσε ο καιρός, ο ΣΥΡΙΖΑ και η δημοσκοπική του εκτίναξη παρέμενε στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Κόντευαν σχεδόν δέκα μήνες και η δυναμική αυτή δεν έλεγε να ανακοπεί. Ό,τι δεν κατόρθωσε όμως να πετύχει το τέχνασμα Παπανδρέου στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ με την πρόταση μετεκλογικής συνεργασίας που απορρίφθηκε, το πέτυχε ο Δεκέμβριος και τα συνταρακτικά γεγονότα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Εκείνα τα γεγονότα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου 2008 στολίζαμε πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο καινούργιο μας σπίτι, στη Γιαννιτσών 40 στην Άνω Κυψέλη, όπου έναν χρόνο νωρίτερα είχαμε αποφασίσει με την Μπέττυ να ζήσουμε μαζί. Ξαφνικά, ένα τηλεφώνημα φίλου, που έπινε το ποτό του τυχαία κάπου στη Βαλτετσίου στα Εξάρχεια, ήρθε να διακόψει την οικογενειακή γαλήνη: «Ένα παιδί 16 χρονών χτυπήθηκε με σφαίρα από αστυνομικό. Στα Εξάρχεια γίνεται χαμός».

Σε λίγα λεπτά η είδηση μεταδόθηκε παντού. Η καταιγίδα δεν άργησε να ξεσπάσει. Από το μπαλκόνι του 6ου ορόφου της Γιαννιτσών φαίνονταν σε διάσπαρτα σημεία του κέντρου της πόλης πυκνοί καπνοί. Οι επόμενες ημέρες ήταν μέρες οργής. Οι αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν στον στενό κύκλο των αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων, αλλά απλώθηκαν σε όλη τη χώρα και ιδίως στη νέα γενιά. Τα σχολεία σταμάτησαν, οι μαθητές και οι γονείς τους βγήκαν στους δρόμους μαζικά όχι πάντα ειρηνικά. Ο θυμός και η διάθεση εκδίκησης για τον άδικο χαμό του Αλέξανδρου κυριάρχησαν.

Αρχικά όλα τα κόμματα επέκριναν την αστυνομική καταστολή. Μόλις όμως οι τηλεοράσεις άρχισαν να εστιάζουν στις εικόνες καταστροφής και βίας, τα πράγματα άλλαξαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τότε είχε πλέον διαμορφώσει το προφίλ ενός νεανικού, ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού κόμματος, δεν ήταν δυνατόν να αποστασιοποιηθεί από τη μαζική παρουσία των νέων στους δρόμους. Και δεν το έκανε.

Επιχείρησε να διαχωρίσει τη θέση του από τα φαινόμενα βίας, αλλά χωρίς να αποκηρύξει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ωστόσο, το εύρος των καταστροφών ήταν τέτοιο, που η πίεση από το πολιτικό και επικοινωνιακό περιβάλλον κορυφώθηκε γρήγορα. Ιδίως όταν, υιοθετώντας το κλίμα των περισσοτέρων ΜΜΕ και της κυβερνητικής γραμμής, η Αλέκα Παπαρήγα έσπευσε έξω από το Μέγαρο Μαξίμου να επιρρίψει ευθέως τις ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας πως ανεχόταν και υποδαύλιζε τους λεγόμενους «μπαχαλάκηδες».

Ήταν ίσως η κατάλληλη ευκαιρία για το ΚΚΕ να αναχαιτίσει την αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ήταν και μια πρώτης τάξεως χείρα βοηθείας στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Η τελευταία κατάφερε εντέλει να διαχειριστεί τη μεγάλη κρίση χωρίς ανεπανόρθωτο κόστος, πράγμα καθόλου βέβαιο στην αρχή.

Σε αυτό αναμφισβήτητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η νουνεχής στάση του τότε Υπουργού Δημόσιας Τάξης Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος, σε αντίθεση με ακραίες εισηγήσεις που ήθελαν ακόμα και τον στρατό στους δρόμους, επέδειξε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση.

Ο Παυλόπουλος, ως καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, είχε εμπειρία αλλά και επίγνωση της νεανικής παρορμητικότητας, καθώς και του τρόπου που μπορούσε να επικοινωνήσει κανείς με τις διάφορες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Εκείνες τις ώρες ήταν σε διαρκή και καθημερινή επικοινωνία μαζί μου, με ειλικρινή διάθεση να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή να μην κλιμακωθεί η βία προς εντελώς ανεξέλεγκτες μορφές, που θα οδηγούσαν σε περισσότερα θύματα και καταστροφές.

Τότε άρχισε να διαμορφώνεται ανάμεσά μας μια σχέση ειλικρίνειας, αμοιβαίας εκτίμησης και ουσιαστικής επικοινωνίας – μια σχέση που με τον καιρό, έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να τον προτείνω για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.